168.
Βαδίζει.
Η ώρα μία το μεσημέρι.
Γύρω του απομεινάρια από κομμένα δέντρα
Που απ’ αυτά κρεμάστηκε η αιώρα του ήλιου.
Τώρα εκείνος λάμπει πιο ψηλά.
Κι η θάλασσα πίνει το μέλι του αιώνια ωραία.
Κορίτσια σαν γυμνοί
Στόχοι του τοξοβόλου έρωτα.
Παίζουν στην ακροθαλασσιά παιχνίδια,
Χορεύουνε
Τα ζουμερά βυζιά τους!
Μηροί σφιχτοί κι αδάμαστοι!
Ένας φαλλός της γης ορθώνεται στα ξαφνικά σαν δράκος
Γήινος
Που όλα ξέρει να τα γονιμοποιεί!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου