Ένας μικρός όνος σπάνιος πια

Ξυλόγλυπτη εκατοχρονίτικη ελιά

Μες στο γαλανό φως του καθαρού ουρανού

Και μετά τα παλιά σπίτια

Με τους ραγισμένους σοβάδες, τα κάγκελα

Που σκουριασμένα προδίδουν

Την ηλικία του τόπου.



Οι μελιτζάνες με την ριγέ τους απόγνωση

Μέσα στον κήπο δεν σου λένε για κάτι.

Οι ντομάτες που ευθύς μεγαλώνουνε

Με πανοπλία κόκκινη και εμπαθή.

Ένας μικρός όνος σπάνιος πια που γκαρίζει

Μην αντέχοντας περιφρόνηση άλλο της ράτσας

του. Εγώ



Που φοβάμαι μια στιγμή να πιστέψω

Ότι μου τελείωσαν οι λέξεις που έπλαθα

Οργανικά κοιτάσματα πρωτόγονης θέλησης.



Τι θα μπορούσαν να σημαίνουν όλα αυτά αν δεν τα δεις

Με τον τρόπο που κοιτά ένα άνθος η μέλισσα;..