175.
Ξύλινα πατώματα που τρίζουν.
Παλιός ανεμόμυλος που ακόμα στέκει.
Εκείνη η μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο δώμα και στο χάζι
Ως τα ψηλά πεζούλια του αδιαίρετου ανέμου.
Μια χαρουπιά ζορισμένη απ’ τα χρόνια
Με το βρακί της σφήκας πεταμένο πάνω της.
Η φωλιά του πουλιού που λογαριάζει αλλιώς τον χρόνο
Και τρώγεται ν’ ανοίξει πόρτες μουσικές πριν να φανεί το βράδυ.
Στην αυλή ο καφές πάνω στο ξύλινο τραπέζι.
Η φιλία που αξίζει όσο όλες οι λέξεις.
Και στο ποτήρι αιώνιο κρύο νερό.
Αληθινά πιο βαθιά κι απ’ τον χρόνο
Μέσα μου έρχονται αυτές οι χρυσοφόρες
Στιγμές-
Υπάρχουν σαν ο ήλιος που φωτίζει
Κι αναδεικνύει γύρω μας το θαύμα!
Φούρνοι. Κρανίδι.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Με γλύκανε η απλόχερη ζεστασιά
η μοιρασιά στο ξύλινο τραπέζι
(νιώθω ότι το ξέρω, το έχω ζήσει)
η φιλία που δεν ζαρώνει ποτέ....
Καλή εβδομάδα
:-)
Βλέπω την Βάσσια πιο πάνω. Αξιολογότατο βλέμμα.
Στρατή αυτές τις "ολόκαρδες" εικόνες δεν μπορεί θα πρέπει κάπου να ήσουν και να τις ζωγράφιζες. Γιατί πίνακας είναι.
Έμαθα και λέξεις: "το χάζι" , "το βρακί της σφήκας"!Θαυμάσιες λέξεις.
Καλό σου βράδυ φίλε μου
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ..
Στο σπίτι ενός φίλου κάπου κοντά στο Κρανίδι..
Αυτό που βλέπεις..
Έλεγε η γιαγιά μου:
"Κάλλιο νάχεις 5 φίλους- παρά νάχεις 10 γρόσσια.."
Καλό βράδυ φίλε!
Βάσσια
ας μην χάσουμε τουλάχιστον αυτά..
που είναι αξίες από μόνα τους..
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου