Ουράνια Αφροδίτη

Όλα κοστίζουν θάνατο αλλά εσύ

κατασπαράσσεις τις νύχτες κι άλλοτε

ρίχνεσαι στο Ιόνιο σαν πάλι

αρχαία ποιήτρια που ψάχνει

από την άλλη την μεριά της μέρας τον αγαπημένο της.



Αναδύεσαι σαν από μυθικό ακρογιάλι πάλι σήμερα που είναι

ίδιο μέσα στην ιστορία του πόντου- Κυπρία

με την σάρκα λευκή, λευκότερη κι από το φως, σαν

να μην έχει αμαρτήσει ακόμα.



Θα σε παν’ στον ουρανό τα πουλιά, θα σε φέρουν

μες τον καθαρό υπερυψωμένο ορίζοντα

που οι θεοί του λόγου σου πάντα θα αγαπούν να άρχουν.



Κι όπως κατανοούν τον έρωτα μονάχα οι αγνοί που δεν έχουν

φορτίο μαύρο ψυχής, όπως

εσύ εμπνέεις πάθη και γαλάζια ρήματα

στο φως ανήκεις με την θηλυκιά σου κοίτη.



Η κοιλιά σου φωλιά γονιμοποιητικού φαλλού, ναός

ηδονικός που τρέμει-

ανάβει

του πόθου τα φανάρια, ξυπνά

της ηδονής τις άπεφθες

ομοιοκαταληξίες.



Κι εκεί

στο φως των λόγων που ακόμα αψηφούν

την δεδομένη ματαιότητα

του κόσμου-

γυρίζεις

μες τον νου μου το αίνιγμα:

να είναι κάποιος ή αλήθεια να μην είναι…