Έχω πάρει απ’ όλες τις νύχτες έναν ψίθυρο σαν προσευχή.

184.



Πέφτει μέσα στα χέρια μου κάτι σαν μισοφέγγαρο.



Έχω πάρει απ’ όλες τις νύχτες έναν ψίθυρο σαν προσευχή.



Αναρωτιέμαι τώρα αν μ’ ακούει ο θεός

Κι αν με συνδράμει με εκείνα τα ωραία πουλιά του.



(Χαράματα που τραγουδούν σαν να γεμίζουνε το στήθος

Της μέρας με ανάσα!)



Αποσπώνται απ’ τον ουράνιό τους Παρθενώνα



Κάτι σύννεφα μαγικά-



Από την ζωοφόρο των θυσιασμένων αμνών-



Και πάνε προς την άλλη θυσία τους.





Γυρίζω σπίτι κάθε βράδυ..

Κατάκοπος από το μετερίζι των καημών.



Έχω ελληνικές θαλάσσιες αύρες μες το στήθος.

Φεγγαρίσιες ανταύγειες.



Όταν θ’ αξιωθώ ένα σίγμα τελικό όπως μιας αλφαβήτας που ναυάγησε

Και στον βυθό κρατά ακόμα εκείνη την πνευματική της ευφωνία

Ίσως πω μια λέξη που ν’ αξίζει όλη την ζωή



Κι όλο τον θάνατο ακόμα!