169.
Σε θέλω από την μεριά που δεν μου παραδίνεσαι
Που μου εναντιώνεσαι και κάνεις
Νοήματα νύχτας μες τα γύρω μου μεσάνυχτα
Που σε κρατώ σφιχτά και παίζω
Με το ωραίο σου στήθος!
Το φεγγάρι σου είναι δικό μου αστέρι!
Σχίζει τα άσπρα μας σεντόνια, φλέγεται-
Στις παραλίες του κορμού σου πλέει ήσυχη μια μουσική.
Το χάδι κάνει ρίμες τα λεπτά κουπιά.
Και πλέω αμήχανος, χαμένος
Μέσα σ’ έναν ωκεανό από ανταύγειες
Των μαλλιών σου, της σκέψης μου
Όταν τα καταπνίγει όλα η ανοικτίρμονα νύχτα!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου