Ξεσκονίζω σαν ένα σπίτι που θα κατοικήσω εκεί χαρούμενος Την γλώσσα-

Αρχίζοντας πάντα από την ανάποδη:

Την γραφή, την ανάγνωση, το αίνιγμα..

Όσο δυναμώνει μέσα μου η ελπίδα

Πως θα βρω το άπεφθο φωνήεν που πάνω του χτίζονται όλα:

Τα ωραία φυτά που λάμπουν στον ήλιο, η δυνατή μουσική

Που χτυπάει τα ρόπτρα στις θύρες των σπιτιών των αγγέλων, η ζέστα

Αρχές Ιουνίου κι αξημέρωτα

Κάποιες φορές μελαγχολικός ο ορίζοντας

Άστρα ρίχνει να ριζώσουν μες το άπειρο. Ζωγραφίζω

Με χρώματα συλλαβών πια πολύχρωμων

Ε ρε πόσο είμαι αθώος

Δεν το κατάλαβε κανείς- δεν φοβάμαι

Την γλώσσα που γίνεται δίκοπη, το υφέρπον

Νόημα που συνεχώς διαφεύγει

Καθαρά λάμπουν μες τα μάτια μου κι αναντίρρητα

Δέχομαι τα μυστικά των πουλιών, των δέντρων τις ψηλώνοντας ρίμες

Μόλις να σκίζουν τον ωραίο ουρανό.

Σε μια αγκύλη σύννεφου χωρούν

Ένα μικρό μπουμπούκι τριανταφυλλάκι και ένα κορίτσι

Που του ήπια τα νιάτα γύρω από την εφηβεία του χορεύοντας

Αιώνιος μάγος.

Γράφονται τώρα οι διθύραμβοι εκείνοι των νεφών

Που πειράζουν για να θυμώνει τον άνεμο- κι εγώ

Ξεσκονίζω σαν ένα σπίτι που θα κατοικήσω εκεί χαρούμενος

Την γλώσσα-

Να γίνει στέγη των κρυφών μου πόθων..



9.6.2010