179.
Το χέρι μου φορτίζει το νερό.
Καθαγιάζει τα πολλά του δώρα.
Εκείνο σιωπηλό
Τρέχει για να κρυφτεί μέσα στα έγκατα της γης.
Εγώ που νιώθω τώρα πως είναι ανόητο να περιμένεις
Μια επιστροφή αποδημητικών πουλιών
Στα χέρια μου κρατάω ένα κομπολόι ανέμων.
Κάθε του χάντρα φύσημα.
Έτσι που μες τον κήπο μου μαδούν τα τριαντάφυλλα
Και ψάχνουν πάλι το χαρούμενο νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου