Πλοιάρια μέσα στον λιμενίσκο της νυχτερινής Ερμιόνης-

177.

Όπως ακούγεται ο θόρυβος των ανθρώπων μες την νύχτα και τα πεφταστέρια

του Αυγούστου υπόσχονται να εκπληρώσουν τ’ απραγματοποίητο-



Δίπλα στην θάλασσα, στα μαγαζιά που η μουσική πιο δυνατή χαλάει το σπίτι

των ουράνιων πουλιών-



Τώρα αναρτημένες ταμπέλες, φωτεινές επιγραφές διαλαλούν μια εκστατική συνύπαρξη ανθρώπου με μισό φεγγάρι-



Ολόκληρο το μυστικό της θάλασσας απλωμένο σαν χαλί υδάτινης περιουσίας-



Και επίμονη διάθεση ρεμβασμού: κοιτώντας το λειψό φεγγάρι

ανάλαφρο σαν άνθος της μανόλιας τ’ ουρανού!



Πλοιάρια μέσα στον λιμενίσκο της νυχτερινής Ερμιόνης-



Λευκά πλοιάρια σαν κύκνοι που επιπλέουν στα γαλήνια νερά-



Και τα νερά πετράδι πράσινα με φως που τα καρφώνει να σκιρτάνε Σαν καμακωμένα-



Μετά ο μπάτης-

Αιώνιος σύντροφος της ζεσταμένης γης-

Φυσάει με φούρια μεθυσμένου οργανοπαίκτη

που άθροισε περιουσίες νότας λίγο πάνω από το σκοτεινό πέρα νερό.



Άμα δε το θέρος τελειωμένο

απομένουν αστραφτερές μνήμες:

Εικόνες του μυαλού σαν φλας που όλα τα φωτίζει

αστραπιαία-

Με μία εσωτερική ανθρώπινη διάρκεια!



Και μείς σκεφτόμαστε ότι καλά μες την ζωή αντάμα πάμε

κρατώντας χέρι ο ένας τ’ αλλουνού

και πιο φανατικά πιστεύοντας στο ποίημα.



Έτσι που η μέρα σ’ άλλη μέρα και σε άλλη φεγγαρίσια νύχτα βγάζει..





Φούρνοι. Κρανίδι.