Πάει ο εαυτός μου ο πολεμοχαρής..

162.

Αυτές οι λέξεις που αραδιάζω μέσα μου θεμελιωμένο βουνό

Στην μέρα φυλακίζουν νοήματα, στην νύχτα

Ψαύουν μια αναρριχωμένη τριανταφυλλιά

Που πάει

Να βγει από τον άσπρο τοίχο μέσα στον παράδεισο.



Θρακιώτικο ξημέρωμα!

Μετά..


Λιωμένο σίδερο, ηφαιστειακό, στον πυθμένα

Της θάλασσας. Σαν λάμα

Ενός σπαθιού άλλων πολέμων. Εκεί

Που ακόμη το κάστρο ερειπωμένο δεσπόζει

Πάνω από τον λιμενίσκο γέρνοντας την ιστορία του μέσα στα ήσυχα νερά.



Όσο γερνάω κατέχω μόνον το χρυσίο της μνήμης μου

Και νοσταλγώ μια όμορφη βαρκάδα

Στ’ ανοιχτά τ’ ουρανού!



Νύχτα και Αύγουστος-

Δώρα θεού τ’ αστέρια!

Τόση προσευχή μέσα μου αξιώνομαι!



Τώρα ξέρω αλήθεια να σέβομαι!


Πάει ο εαυτός μου ο πολεμοχαρής.
Των απολίτιστων

Νεανικών μου πόθων ο λεγεωνάριος.