Πάνω στον χάλκινο βράχο ένας γλάρος μοναχικός. Κοιτάζει.

167.

Πάνω στον χάλκινο βράχο ένας γλάρος μοναχικός. Κοιτάζει.

(Δεν είχα σκεφτεί ότι η μοναξιά από την ρέμβη έρχεται).

Βασανίζεται να πιάσει ένα ψάρι ζωηρό.

Πιο πέρα, μέσα στα χωράφια, οι λεύκες

Πανύψηλες,

Ξύνουν τον ουρανό.



Ισχυρογνώμονες αδέσποτοι άνεμοι.

Μες το τοπίο-

Παίρνοντας ανατολής μεριά μια φόρα

Ν’ ανεβούν το βραχώδες μέρος της ακτής.



Και ήλιος.

Λυτρωτικός!

Χιλιόχρονος!



Κρατά μες την παλάμη του τα δώρα

Τούτης της ζέστας που απλώνεται παντού.



Ξυράφι οι τζίτζικες κόβουν το μεσημέρι δυο κομμάτια –



Ένα που πέφτει προς το μέρος της ακρογιαλιάς και ένα

Που μες το ποίημα μου πλανιέται.



Απλό,

Αήττητο,

Σωστό!