ΕΜΠΕΔΟ ΠΑΘΟΣ.

Χρώματα..

Πόσο αγάπησα τα χρώματα, την

καλλικέλαδη ουτοπία τους, το

καλόγνωμο λουλούδι που κρατά

ένα πνεύμα άνοιξης παντοτινής

που αντιπαλεύει το ζοφερό στοιχείο της ζωής- ώσπου

να μείνει παθιασμένο άνθος που ευδοκιμεί

στους κήπους της ψυχής μου, στο γόνιμο

έδαφος του ονείρου που έχω και

του ονείρου που έχεις.

Φθινόπωρο..

Φθινόπωρο μου έδωσες την κραυγή των πεσμένων φύλλων, την υποταγή

Σ' έναν ρυθμό απατεωνιάς του αέρα που διεκδικεί

Αντίφαση και κατάφαση, μέσα

Σε μια ατμόσφαιρα που ασφυκτιά απ' την μουντάδα τ' ουρανού και της ψιχάλας..

Μια κίνηση να ομιλήσουν τα ακίνητα και των ποδηλάτων η λάμψη

Να βρεθεί αντιμέτωπη με την στιλβωμένη έμπνευση.

Μια υποταγή: όλα να σκουριάσουν πίσω απ' την σκιά της υγρασίας και να αποβάλουν

Μια ανάσα αζώτου κάτω απ' τον τεζαρισμένο ουρανό· ξημερώματα που τα ανακαλύπτω να βοούν

Σαν μελίσσι που ψάχνει την νέας κυψέλη του..

Χορεύτρια των γλαφυρών ίσκιων..

Χορεύεις φέγγοντας

Χορεύεις παρασέρνοντας την χαρά απ' το μανίκι

Τα πόδια σου είναι παθιασμένο φεγγάρι

Τα χέρια σου είναι η ανθισμένη μουσική

Ω το κεφάλι σου πόσα λουλούδια αποστήθισε!

Μιλάς οκτάβες μιας γλυκιάς μελαγχολίας

Κι όταν σωπαίνεις αλαφροΐσκιωτη δέσποινα

Οι ουρανοί αγάλλονται κι εσύ κρατάς τα κλειδιά τους

Παιδούλα κόρη ερωμένη αρραβωνιαστικιά.

Λουλούδι μου τα λουλούδια σου επαέ αγαπάω…

Σε χρόνο ανύποπτο..

Νύσταξαν τα τριαντάφυλλα, στον κήπο μου

όλα νύσταξαν κι εσύ

είσαι μια μνήμη ασθενική, όπως

σε χορεύουν οι αναμνήσεις

μες τον νου μου,

σαββατιάτικα,

τω τρόπω

που η θύελλα θέλει

της συγκίνησης.     Κρατώ

το φως σου,

το άσβεστο πυρ

που δίνει νόημα στα πάντα κι η ζωή μου

επανακάμπτει, παίρνοντας

ρυθμό από την μουσική

που σου άρεσε και

δεν την λησμονώ-

τώρα

που το φθινόπωρο καλά κρατεί και

τα πεσμένα φύλλα

των δέντρων

μου σχηματίζουν την λυτρωτική προσευχή

χέρι με χέρι

εδώ,

σε χρόνο ανύποπτο,

ξανά ν' αγαπηθούμε..

Φωλιά…

Σημειώνεις γράμματα που στέκονται πίσω απ' την πραγματικότητα,

Το χέρι σου λειτουργεί έξω απ' την φθορά,

Κάθε βράδυ ο ουρανός σκοτεινιάζει, τα δέντρα

Ρυτιδώνουν και ντύνονται

τον σκοτεινό μανδύα τους,

Το πηχτό νέφος κάθεται χαμηλά και ντουμανιάζει

Σαν μια ομίχλη ζόρικη την κυριαρχία της νύχτας.

Τότε σε κρατώ συντροφιά μου, τότε είμαστε δυο τιποτένια πουλιά

Που κουρνιάζουν κάτω από τον ανύπαρκτο ουρανό..

Μια ρίμα του πελάγου…

Για μια ιδέα γιασεμί η νύχτα γανώνεται και λάμπει όπως

Αρραβωνιαστικιά του φεγγαριού.

Στον καθρέφτη μέσα εικόνες φευγαλέες και πίσω από τα είδωλα

Η ιστορία επαναλαμβάνεται κωφεύοντας για τον πόνο του πλήθους.

Στα βαθιά μόνο της θάλασσας ένας ψαράς αλλιώς ψαρεύει και παρακαλεί τον ουρανό

Για μία ρίμα αυθεντική ολόχρυση μια ρίμα του πελάγου..

Πραγματικότητα..

Μελίρρυτες φωτοχυσίες κι όταν

ο ουρανός είναι πια ευανάγνωστος,

λόγια πίσω απ' την αυλή, κουβέντες

που ο άνεμος παίρνει και τις σκορπίζει ολόγυρα,

καπνός θυσίας, η Ιφιγένεια δεν είναι εκεί, σαλπάραν

πάντως τα καράβια,

ποιος θα νικήσει πίσω απ' όλους τους πολέμους, ποια μηχανή

θα σταθεί στο ύψος της και θα φέρει μια νίκη; Όσα

συμπάθησα εξανεμίζονται και μένουν δακρύβρεχτα ενώ

τ' άλλα που μήγαρις ξέρω σαπίζουν

κάτω από το βάρος μιας πραγματικότητας που είναι

σκυθρωπή και ελάχιστα αλλάζει..

Ομορφιά! 

Μεστό πρόσωπο   

και τα χείλια που τρέμουν διαβάζοντας    

το νυν της συγκίνησης·

καλοσχηματισμένα μάτια,     

και το μάγουλο ρόδινο

φρούτο καλόχυμο,

δυναμωμένο·

σε είδα κοπελιά μου και σε θαύμασα,

έτρεχε ακόμη ο Οκτώβριος

τα φύλλα των δέντρων μαστίγωναν την μέρα·

κι εσύ

έλαμπες

σαν να μην σε αφορούσαν όλα αυτά,

αλλά

να ήσουν μια νεράιδα ενός αλλιώτικου παραμυθιού..

Ισοδυναμία…

Ξεφύλλισέ το:

Σαν μια πνοή ανέμου να το παρασέρνει, ξεφύλλισέ το,

Και δέξου την σιωπή σαν δώρο από ρόδο πορφυρό που, μες τα χέρια σου,

Σκιρτά και σε ματώνει- ω πόσο ποθόδοξη η ρανίδα του αίματος

Εκείνη! Μιλά το άνθος και σε φέρνει μες την άλλη σου πραγματικότητα:

Εκείνη που προβάλει αν ξεκόψεις από τούτη των πεζών αναζητήσεων, κι αν αρνηθείς

Να είσαι ο στόχος των ρηχών πραγμάτων.

Λάμπει για δες παντού επάνω σου ο πηλός, κοίτα τον, λάμπει·

Και η Δημιουργία αποκτά πάλι Σκοπό και

μια θειότητα που σου αρμόζει!

Ποιήτρια μέρα…

Μια ποιήτρια μέρα που δουλεύει πάνω στην έννοια της αιχμής των πραγμάτων,

Μια αποθέωση των γήινων αλλά

και μια λύπη τεράστια, ξεκινώντας

Από τα καραβάνια των προσφύγων που σφίγγουν

στην αγκαλιά τα παιδιά τους

Βαδίζοντας

προς την ελπίδα

ή την απώλεια.

Και ο θεός

μικρός ή μέγας,

παρακολουθεί.

                        Όλα να τα πω,

κι εκείνα που δεν λέγονται, γιατί

το να αποκρύπτεις

Είναι η φωλιά του κάθε Κακού- όλα

Να τα παρουσιάσω

μες το φως

και ας αντέξουνε την κριτική της Αποκάλυψης ή όχι, δεν

με νοιάζει,

με νοιάζει

η ανθρωπιά να βρει τον τρόπο να εκφραστεί πίσω

απ' τις φωνές, τις βόμβες, τα κανόνια, όλα

να τα ακούσουνε ακόμα και εκείνοι που είναι αδιάφοροι και ζούνε

την μακαριότητα του κτήνους..

Σκιές..

Υπόσταση έχουν οι σκιές και ναυαγούν πίσω απ' τα σύννεφα

Κι "ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"- ω πόνε

Πού σε συναντώ και πού υπερβάλεις;

Πού σε επωμίζομαι και πού ξεριζώνονται οι πατρίδες

Για να γεμίσουν τα αδηφάγα ταμεία τους

Οι άκαρδοι..-Ω πόνε

Πόσους νεκρούς χωράει η θάλασσα και πόσους αμετάκλητα λησμονημένους

Που ταξιδεύουν προς την σκοτεινή μεριά του θανάτου, δακρυσμένοι

Και σφίγγοντας στην αγκαλιά τα παιδιά τους; Ω σκιά

Που συνθέτεις το λυπητερό τραγούδι που λέει μνήμα το κύμα

Κι αφρίζει πάνω από την λύπη όλων εκείνων που κοιτούν,

Όταν πατήσουν στην ακρογιαλιά, πίσω, κατά την θάλασσα, κατά

Εκεί που χρώμα έχει η κραυγή κι όμως ήχο δεν έχει..