Αυτό το πλάσμα που είσαι

Τόσος ήλιος φωτίζει το πρόσωπό σου, τόση διαύγεια

που αρχίζει το ανυπέρβλητο δράμα μου..

Κοιτώντας σε οι σκιές που αφήνουν οι μέρες

έχουνε μια πορεία αιμάτινη.

Πριν από την λίγη σιωπή που κατέφυγα να αναδιοργανώσω την σκέψη μου, μετά

από την ανάμνηση που καρφώνεται μέσα μου και κανείς δεν νικάει

εσύ η φωνή των θαλερών, η περιρρέουσα και δοξασμένη

συντρίβεις τα πράγματα και τις αξίες όλες με διδάσκεις

μιας φωτιάς.

Κι είναι τούτο θεότητα, θηλυκή έξαρση, υποταγή

του αρσενικού στα τρυφερά σου στήθια

που γάλα ιερής μητρότητας αιώνες ακόμη μυρίζουνε.

Αυτό το πλάσμα που είσαι, αυτό που θα γίνω εν τέλει εγώ

θα αφομοιωθεί από εκείνο τον εσμό των λέξεων

που θα πουν μοναχά την κρυφή μοναξιά σου!