Αμελώ μες την μέρα να δω τα πουλιά που πετούν·
ο άνεμος ξέχασε τα σημάδια του επάνω στα κλαδιά της μουριάς·
τον άκουγα το βράδυ που κεκέδιζε μια σκέψη φασαρίας·
το σπίτι μπάταρε μες τον ορίζοντα, έμεινε μόνο το μπαλκόνι του με τον βασιλικό που πότιζα όλο το καλοκαίρι·
ο άνεμος ξέχασε τα σημάδια του επάνω στα κλαδιά της μουριάς·
τον άκουγα το βράδυ που κεκέδιζε μια σκέψη φασαρίας·
το σπίτι μπάταρε μες τον ορίζοντα, έμεινε μόνο το μπαλκόνι του με τον βασιλικό που πότιζα όλο το καλοκαίρι·
Τώρα, Σαββάτο, βγήκε ένας ήλιος κι όλα πήραν από το χρυσάφι του·
κλωστές αχτίδες έραψαν την θλίψη την χθεσινοβραδινή όσο να είναι υποφερτή να την κοιτάζεις·
άκουσα την πόλη που ξύπνησε·
η ζωή μου υποσχέθηκε, όλα μου υποσχέθηκαν κι ελπίζω
οι υποσχέσεις τους να τηρηθούν..
κλωστές αχτίδες έραψαν την θλίψη την χθεσινοβραδινή όσο να είναι υποφερτή να την κοιτάζεις·
άκουσα την πόλη που ξύπνησε·
η ζωή μου υποσχέθηκε, όλα μου υποσχέθηκαν κι ελπίζω
οι υποσχέσεις τους να τηρηθούν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου