Ο Φωτεινός Άνθρωπος…

Από την δόξα ποιάς ηλικίας έρχεται ο πόλεμος; Όπως

τον ορίζουν οι βόμβες που πέφτουν από τα φτερά των αεροπλάνων, όπως

τον ξέρουν οι χαροκαμένες μανάδες, τα μικρά παιδιά

που διαμελίζουν τα όνειρά τους έως της φρίκης.

Και η λογοτεχνία

τι βάρος μπορεί να σηκώνει,

αρραγής

και ανένδοτη να αποσιωπήσει

αυτά που άρρητα είναι μα θα πρέπει να λέγονται…

Έγινε η ποίηση σταθμός αναμετάδοσης φρικαλεοτήτων πολέμου.

Το αίμα χοχλάζει

μέσα της

και στις σελίδες που μυρίζουν μπαρούτι

ο θάνατος είναι η μόνιμη επωδός.

Τι σκηνοθετώ που ο άνεμος το παίρνει και το διασκορπίζει στον ποιητικό μου ορίζοντα;

Ζαρωμένες λέξεις, μαραμένα φωνήεντα, σύμφωνα σε ασυμφωνία

τελαλίζουν την επιθυμία μου για ωραία κατάληξη:

Ας σεβαστούν οι αιώνες τον Φωτεινό Άνθρωπο- ας αγνοήσουνε τον Σκοτεινό..