Ας κερδίσω έναν αφρό που τρίβεται ανάμεσα στα δάχτυλά μου, έναν
αφρό
που αφήνει το κύμα που σκάζει επάνω στα βράχια τελειώνοντας
σαν επωδό ομοιοκατάληκτη έτσι την λύπη του.
Με σκέβρωσε η θάλασσα-
σαν σκαρί που η νίκη του ήταν αβέβαιη και χάθηκε όπως οι απώλειες
τρώνε τα ψιχία των αναμνήσεων-
βυθίζομαι στην τιποτένια αίγλη του εφησυχασμού·
όλα γύρω μου βυθίζονται·
ο αιώνας, και τούτος, βυθίζεται·
σκηνοθετώ πατώντας επάνω σε μια ματωμένη άμμο
που έθαψε τον πόνο των προσφύγων
και την αιχμηρή πονεμένη φωνή τους..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
el dolor, con amor, queda atrás y se transforma en oportunidad. Bellas imágenes, reflexivas de la vida, de lo verdadero. Un abrazo querido amigo.
Doy las gracias a mi amigo lejano!
Besos!
Δημοσίευση σχολίου