Οι αλήθειες πρέπει να ξεχνιούνται…

Τα χέρια μου κληρονομούν το φθινόπωρο που τελειώνει

Ο Νοέμβριος βουίζει είναι μια μέλισσα δοξασμένη

Α παλμέ του χειμώνα, πώς αλήθεια μας έρχεσαι!

Σκύβω και κοιτώ, κάτω απ' τον βράχο ένα πουλί ωδικό θάλλει και λάμπει

Η Τετάρτη γεμίζει ανθοδέσμες δεήσεων

Το Παρίσι ντύθηκε πένθιμες σερπαντίνες

Ποιος παραπλανά τις μάζες και οι μάζες αγαπούν να εθελοτυφλούν;

Όσα είπα ξέχνα τα- οι αλήθειες πρέπει να ακούγονται και μετά να ξεχνιούνται-

Δεν συμφέρουν όσο τα κερδοφόρα πάμφθηνα ψέματα…