ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τι μύθος αλήθεια τι μύθος όλος ο άνθρωπος;
Η κυνηγετική μανία μου με θρόνιασε πάνω σε έναν χρόνο και
γύρω μου φοβισμένα, βαλσαμωμένα
μάτια θηραμάτων που η ψυχολογία έχοντάς τα χαμένα
τους κράτησε μόνο την έκφραση για μελέτη….
ή απόγνωση….

Ο Αύγουστος ενός χρόνου βιαζότανε στην καρδιά μου.
Το αίμα κυκλόφερνε με βοή στις φλέβες μέσα.
Μια δύσκολη εποχή για αδύνατους οργανισμούς.
Είχα φοβηθεί, το παραδέχομαι, την ψεύτρα
ηθική των πρωτευουσιάνων που καμώνονται πως
κάτω από το παντελόνι του άντρα
δεν υπάρχει τίποτα όταν μιλάνε στην μικρή τους κόρη.
Που περπατάνε μ’ ένα δεκανίκι στο μυαλό ποντάροντας
όλο τους το έχει σε μία θρησκεία ξοφλημένη ή
το πολύ-πολύ,
σε δύο ιδέες αναχρονισμού κλεισμένες
σε κονσέρβα, δηλητηριασμένες.

Εγώ σοκακόσκυλο και πάντοτε κυνηγημένος.
Ω, διάολε, τι θέλω το ταπεινό σου βασίλειο
αφού πέρασαν χρόνια κι’ ακόμη
δεν έχεις κατορθώσει να γίνεις κακότερος;
Δεν είμαι λοιπόν κουτός. Απλά αντιρρησίας… Ίσως
χειρότερο μυαλό, χειρότερο χέρι από τον καθένα.
Απλά η έμπνευση με έχει καψαλιάσει απ’ την μια μεριά
του έρωτα
απ’ την άλλη
έμεινα απλά ηλιοκαής
απ’ την ζέση του καλοκαιριού και τον κύριο ήλιο.

Μέσα στις πόλεις με κυνήγησαν οι πόλεις.
Φοβήθηκα τους αριθμούς.
Οι πληθυσμοί που αύξαιναν κράτησαν σε εγρήγορση
τα νεανικά μου όνειρα
για μια πιο δίκαιη ζωή
όταν θα αποχτήσουμε
συνείδηση ανθρώπου που η λευτεριά στον ύπνο του
του παραγγέλνει φασαρίες.


Αυλίδα 13/8/82