Αψιά πνοή έχει ο αέρας και κόβει σαν ένα μαχαίρι άμεμπτα δίκοπο·
Ό,τι βρίσκω το χάνω, λιγοστεύουν οι ελπίδες μου·
Ο νους μου κυνηγά τα μυστήρια, ενώ
Μια βατή σκέψη αποκαθιστά την Αρετή στο ψηλότερο βάθρο της·
Απ' το μπαλκόνι μου όλα είναι ερμηνεύσιμα: σαν
Να απλουστευτήκαν για να μ' αρέσουν·
Πέρα κοιτάζω:
Είναι η πόλη ντυμένη τον αιθυλένιο μανδύα της και με προκαλεί
να της δώσω σκοπό και προσδιορισμό που ν' αντέχει στον χρόνο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου