ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΑΝΕΜΟ..

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΑΝΕΜΟ..

Μια θρυμματισμένη πραγματικότητα ανυπάκουη στις διαθέσεις
των ονείρων μου μ’ ακολουθεί.

Οι μέρες γεμίζουν έναν παράξενο άνεμο:

Άνεμο επιθυμίας που δεν φτάνει πουθενά-

Όλα γυρίζουν
σαν σκέψεις λυπημένες σε μια δίνη που σε παρασύρει
σε μια πιο νωχελική μοναξιάς νύχτα.

Θα φτάσει άραγε αυτό το φως στην ευκρίνεια που θέλεις;
Θα αρκεί ο θεός;

Πάντα με έλλειμμα καρδίας θα ζουν οι άνθρωποι…

Να ξέρεις
φιλοσοφώντας λευκά να γίνεσαι ξάφνου πολύχρωμος..

Τώρα
που οι λέξεις καβαλικεύουν άλλα νοήματα και πολυσήμαντες
μπαίνουν μέσα σε ένα ποίημα που τρυπάει από παντού
η μοναξιά-

να χάσει
βάρος ελπίδας..