Κάτι φορές ένα τοπίο της φύσης είναι όπως τοπίο ψυχής.

Κάτι φορές ένα τοπίο της φύσης είναι όπως τοπίο ψυχής.
Περπατήσαμε ανάμεσα στα ψηλά δέντρα
οι φωνές των πουλιών μετέφραζαν σωστά τον γκρίζο ουρανό
οι πάπιες κολυμπούσαν στην λίμνη.
Πιο χαμηλά απ' όλη την μέρα που ξημέρωνε
ήταν οι καλαμιές που ακίνητες περίμεναν
ένας αέρας φιλικά να τις σκουντήσει..
Και ήσουν εκεί
με ένα φως μες τα μάτια
ερωτευμένη και άτολμη
να πεις των αισθημάτων την θύελλα- ήσουν εκεί
που η ώρα αρχίζει εξαγοράσιμη να γίνεται και θέλει
να απιστήσει σε όλα ο χρόνος..
"Δεν θα βρεθούμε ποτέ εκεί που θέλαμε ν' ανθίσουμε.." μου είπες
"δεν θα βρεθούμε.."
Χαμήλωσα τα μάτια κι έγραψα πάνω στην άμμο
δυο στίχους που μετά τους έσβησε η θάλασσα:
"Όποιος του αρέσουν τα φεγγάρια
πρέπει να το συλλογιστεί πως θα τον κυριεύσει η νύχτα.."