Το φως που χορεύει…

Το φως που χορεύει…

Αυτό είναι το φως που χορεύει
πάνω από τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες
την άνοιξη!

Ωστόσο οι άνθρωποι σκοτώνουν, σκοτώνονται-
έχουν ένα πρόσωπο βαθύ, ασυγκίνητο, αγγίζουν
με τα δάχτυλα της ψυχής τους το έγκλημα, δεν ξέρουν
τον μόλις συννεφιασμένο ουρανό, αυτόν τον υπέροχο μάγο
που τοξοβολεί επιθυμίες στο κέντρο της έμπνευσης…

Το φως ταξιδεύει·
συναντά τα μάτια των αγγέλων,
τα μάτια των παιδιών, ανασαίνει
μέσα στο στήθος της ημέρας-
ξεκουράζεται στο πλατύ μέτωπο του Μαΐου, ιδρώνει
τα χόρτα που επιθυμούν την πρωινή δροσιά τους..

Ο άνθρωπος όμως
χτίζει τον πόλεμο-
μάχεται τον ταπεινό στίχο του τραγουδιού μιας καρδερίνας.
Τα παιδιά του χρόνου φοβούνται
το παγερό του το βλέμμα-
τρομάζουν τα ήμερα λόγια..

Ένας αέρας κρυερός φυσάει
από τα σπλάχνα του-
βακχεύει μες τις πολιτείες όπου
το άσπρο λέγεται μαύρο,
σε μια γλώσσα παράλογη
ολότελα..

Έτσι χιλιάδες ποιήματα αναγκασμένα αποδημητικά
φεύγουν γοργόφτερα-
στην ψυχή του μένει
αυτή η πίκρα,
η μελαγχολία αυτή,
αυτή η μοναξιά να κολάζεται!

1981