Μνήμη.

Μνήμη.


Τι δυστυχίες αλήθεια έδωσε να περάσω!
Κάποτε βαριεστημένα κάθισα πάνω στα μάρμαρα
της Ακρόπολης να τα συλλογιστώ..

Έχοντας πάρει να βραδιάζει..

Οι τουλίπες του δειλινού που είχα ένα φυλαχτό όμοιο τους στο στήθος μου
το άναβε το πορφυρό του ήλιου-
στον ουρανό βαθιά πήγαινε
ένα βαποράκι σύννεφου-
έβλεπα τον καπνό της νοσταλγίας του-
μακριά και πέρα
στον Σαρωνικό λέω
είχε ναυλώσει ξάρτια γρήγορα η επιθυμία μου..

Τίποτα απ’ τα περασμένα πίσω δεν ζητάω εκτός
απ’ την νιότη του ήλιου
στους κάμπους μέσα βολτάροντας της Αττικής-
μια κοπέλα εκτός που με αγάπησε για όσα φεγγάρια έχει ένας Αύγουστος
που περπατάει ανάποδα,
με τα χέρια
σ’ έναν δίσεχτο χρόνο..

Τι λοιπόν τον κάνατε τον αγγελιαφόρο της ψυχής του ποιητή
που σας μήνυσε χαμπέρια σαν της Ερατώς ή της Πολύμνιας;

Έχω κατοικήσει τις ακτές μιας παραλίας ερημικής όπου σκάζουν τα κύματα-

Αποκεί μου ‘παν θα ‘ρθει το μέλλον-

Μένω στο πόστο αυτό να το υποδεχτώ.
Άπειρες φορές
σε προγενέστερους χρόνους
υποδέχτηκα ετούτες τις σιωπές ακάνθινες που με ανδρώσανε..

Το «καλώς όρισες» και το «καλώς σας βρήκα»
είναι σαν δυο γερές γροθιές ευγένειας
αλληλοσυγκρουόμενες
που αν ξεφύγουν απ’ τον στόχο θα ‘χουνε
πρησμένα μάτια οι ελπίδες μου!

1987