της αληθείας…

ο Δεκέμβριος άφησε την τεμπελιά του να δεσπόζει επιθετική πάνω στον στρογγυλό Ιανουάριο

                                   κοίλες

σιωπές που γνωμοδότησαν για τα υπερκείμενα σπίθισαν

μες τον ύπνο μου-

έχασα τον ειρμό των ονείρων.

εγγράφηκαν τα απίστευτα στο θέατρο των ανέμων-

εκείνο που υπερφαλάγγισε τα πάντα ο καψερός προσδοκούσα.

και πείσμωνα, πείσμωνα…

              μ' ένα τραγούδι στα χείλη μου,

με μια ελπίδα στην καρδιά μου..

              δούλευα νύχτα μέρα- ορυχεία

της μέσα μου Άνοιξης..

λέξη την λέξη ως τον ουρανό.

              καημό τον καημό ως την απαντοχή

που σε λιώνει

          και χαιρέκακα τρώει το σπλάχνο σου.

τίποτα δεν είναι δύσκολο λοιπόν αν το θέλουν οι άνθρωποι.

σταμάτησα μ' ένα δάκρυ που μ' έκαιγε-

τι με συγκίνησε

φέρνοντας την φιλία μπροστά και να κλαίνε βουβά

τα μάτια μου;

                      κατέφυγα πάλι και πάλι στο ποίημα.

σαν μια φωλιά όπου βρίσκει καταφύγιο ο αλεπός ή μπαίνει      

ορθόπλωρο στην νύχτα το γεμάτο φεγγάρι..