τώρα, ό,τι είναι ζωντανό σε μένα, επαναστατεί
και πιο πολύ η μοναξιά και η σιωπή μου- αλλά μην
φαντάζεστε υποταγή, δέστε
μια τόλμη που κρατάει ορμή από χείμαρρο
και εισβάλει στην ανοικτή, αδιάβαστη θάλασσα
των παθών μου.
τι να κρύψεις; όλα ας μείνουνε φανερά: οι εξομολογήσεις
ποτέ δεν έβλαψαν- κρατώ
μυστικά κι από μένα -αλλά
των λουλουδιών τον ζέφυρο πώς να μην απολύσω
πάνω στου κήπου την κρούστη σελίδα, να ανάψει
το άρωμά του στον αυλόγυρο της Ομορφιάς;
στάθηκα, κοίταξα, είπα:
πουθενά δεν ανήκει ο θάνατος στην αυτοκρατορία μου·
έχω ζέψει άοκνα ζώα να οργώνουν τον κάμπο της συνείδησης-
κι είναι πολύ μεγάλα τα Αισθήματα
και πολύ δοξασμένα-
στην εποχή που φαντάστηκα
όλα θα μοιάζουνε επικά…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου