έναυσμα…

πόσο Πλάτωνα κουβαλά η ψυχή, πόσο

έχει ανάγκη και την Ουτοπία της!

πάνω απ’ τα πολιτεύματα που κατατροπώθηκαν, πριν

εφαρμοστεί το μηδέν

καταφεύγει εκεί,

στην φαντασμαγορία των άστρων

γυρεύοντας την προθύλη της

απεγνωσμένα.

αρχέγονο φως που σαλπίζει έφοδο πάνω

απ’ τα κάστρα του ορίζοντα

ντετερμινικό δεδομένο που

μεταλαμπαδεύει την ουσία του

στους αμφορείς της ζωής

κι η θάλασσα

όπως έλαμπε πάντα

έτσι

και τώρα να λάμπει

μεγεθυμένα ωραία!

όσο ριζώνω στην φθορά, τόσο

ζητώ μια κουπαστή ονείρου για να ανεβώ

στου ουρανού τις κλίμακες..

 

                                            2.1.2015