Μέδουσα…

Θαμπή μέρα αναντικατάστατη,     μες τον περίγυρο της εβδομάδας.

Τίποτα σημαντικό,     οι πάπιες κολυμπάνε στην λίμνη

και οι σκαλωσιές των δέντρων φτάνουν ως την ταράτσα των σύννεφων.

Ένας ήλιος παίζει κρυφτό μηρυκάζοντας

την θέληση όλα να επιστρέψουν στην πρώτη τους αθωότητα.

Εστίν κάλλος λοιπόν, εστίν κάλλος.

Η γραφή δυνητική και καλπάζουσα

διατρέχει το λιβάδι της οικουμένης.

Τα παράπονα της ηλιαχτίδας συσσωρεύτηκαν

πάνω στα στάχυα και έγινε

ένας κόμπος από θλίψη που τον τσιμπούν

τα τολμηρά πουλιά.

Σε έφτασα εδώ, στο χείλος ενός εγωισμού τελειωμένου, στο σημείο

όπου είσαι παραδομένη στις επιθυμίες και βόσκεις

των ονείρων την χλόη.

Σαν σουρεαλιστική μέδουσα που κολυμπά σε μια θάλασσα

αχράντου ζωγραφικής!