ο αναγνώστης..

επαναλαμβάνουν μεσημέρια οι μέρες και εγώ που εκτιμώ την αξία τους

χουχουλιάζω κάτω απ' την κουβέρτα με ένα βιβλίο στα χέρια μου και λίγο

φως στο πορτατίφ, διαβάζοντας

λυρική στεναχώρια.

στο απόγευμα, μελαγχολεί η σελίδα.

βάζω ένα ποτό και αγαπώ τον κάθε στίχο περισσότερο.

ο άνεμος έξω φυσά.

ακούω το καυτό μαχαίρι του που κόβει την επιδερμίδα της ατμόσφαιρας

χίλια κομμάτια.

σφυρίζει η ικμάδα του.

μια παρομοίωση που βρήκα να συμπαραστέκεται στο φως που λιγοστεύει

σαλπίζει για να οδηγεί το μολύβι μου

στο γεγονός που ερήμην μου και πάντα συντελείται.

αγαπώ να απορροφώ αυτή την μελαγχολική σιωπή που κατασκευάζει τον ιστό της κάνοντας της φαντασίας τα τολμήματα ωραία δυνατά..