Σκηνικό του βυθού..

Ταξιδεύω σαν τρελός ενώ

όλα γύρω μου φλέγονται    και το δάσος

γεμίζει με τα σχισμένα μου ποιήματα    και ακούει

τις ψιθυριστές φωνές μας,    την ώρα

που η σάρκα νοστιμεύεται η μία την άλλη,    στέλνοντας

τα επιφωνήματά της,    ως το κατώφλι της χλόης.

Είναι ένα σκοτεινό στούντιο που ηχογραφεί

τα πάντα: οι φωνές των πουλιών

ζαρώνουν πα' στις παρτιτούρες

των ωρών   και η μουσική    ξεχύνεται,    σαν

από τους κορμούς των δέντρων,    δοξαστική

και ανατολική,   μέδουσα

που κολυμπά    στον βυθό του μυαλού..

Μετά,

τα πάντα σιωπούν. Χύνεται

ένα σκοτάδι μαβί. Το πιάνο μου

εγκαταλείπει το ντελίριό του και

είναι ένα ναυαγισμένο σκαρί    που σαπίζει

μέσα στον φωνακλάδικο σκοτάδι    της νύχτας.

Σε σφίγγω στην αγκαλιά μου και με απορροφάς

σαν βδέλλα διψασμένη που θα θελήσει

να επιστρέψει στο φως..