Γη των θαυμάτων…

Εκκινούν οι μέρες από τον πρωτοσύγκελο παράδεισο.

Επιγραμματικές, με άφατη ύλη. Στον ντορβά τους

καλούδια από κείνα που μοιράζουνε κάτι αγιοποιημένοι ιερείς στα παιδιά

σ' αυτήν την γειτονιά και την άλλη.

Ένας θόρυβος από πόλη που πλέει προς το αχανές, ένας θόρυβος

κάπου να γκρεμίζονται όλα και ένας μπουχός

σκόνη να σηκώνεται που να χαλάει

της όρασης το πεδίο- σωστός χαλασμός..

Είναι – και ευτυχώς-

του πηγαδιού ένα φως που αναβλύζει

λες απ' τα έγκατα της γης, απ' την αγέραστη

χώρα των οραμάτων.

Τότε που, κι εγώ, ο πλέον δύσπιστος, αγγίζω τον θεό κι εκείνος

για τα πιο καλά με βεβαιώνει- να ο μακάριος ρόλος του!

Και κατεβαίνω το βουνό με δυο μαρμάρινες κολώνες, μ' εντολή

να στηρίξω το σύμπαν, να δέσω

τα οικουμενικά θεμέλια

μ' αυτόν τον τόπο που μου ανήκει κι είναι

η αληθινή

γη των θαυμάτων…