Γυναίκα…

Ο ένας χρόνος μες τον άλλον χρόνο και, στο τέλος,

εσύ Γυναίκα, που κλείνεις τους κύκλους σου μέσα

στην ορμή της Φωτιάς

θηλυκό ταπεραμέντο θεότητας, αστραπή

απ’ όπου και να σε κοιτάξω-

μου απόμεινε μία κραυγή και θα την ξοδέψω

πάνω στην κόψη του μαχαιριού- την ώρα

που κοιμούνται όλοι- εκεί

που βρίσκω τα λιθάρια μου να χτίσω

επάνω στην κλυδωνισμένη γη

ένα γέλιο από αυτό που ποτέ δεν τελειώνει

και μαθουσάλας σύμβολο αμνός-

τα μεσημέρια δεν αντέχω

συντελούνται όλα μπρος στα μάτια μου

γυμνόστηθα κορίτσια που φυλούν την παρθενιά τους

όπως τα ξέμακρα λουλούδια στην άκρη του κάμπου

ή στα ψηλά μπαλκόνια του βουνού-

κι εσύ Γλυκιά που ομόρφυνες στα μάτια μου τον κόσμο

ανέβα στην ταράτσα του πόθου και πρόδωσε

την λύπη που φυλακισμένη σε έχει..