έσω αφήγηση..

ο ύπνος απαλύνει την ταλαιπωρία των ημερών· εχέγγυα

μιας πρώτης τάξεως φιλοσοφίας έχει ο ουρανός- ποιος κόπτεται

για τους αγγέλους του που άκαιρα σκηνοθετούνε; η τάξη

διασαλεύτηκε· κοίτα εκείνους που απώλεσαν απ’ την συνείδησή

τους ηθικό βάρος κι ένας θεός

ο πιο δραματικός τους εγκαλεί

να γίνουνε εκείνο που ήτανε

όταν η Χάρις πάνω τους κληροδοτούσε…

σαν ένα παιχνίδι όπου ο υπασπιστής αθέτησε τον λόγο του και εγκατέλειψε τον βασιλέα-

είναι η ζοφερή υποταγή στο ποταπό-

με παραδίδει ο καιρός μέσα στην λύπη μου-

δραματουργώ ισάξια με μια ακρίδα που απελπισμένη πέταξε ως την αχαριστία της κατατρώγοντας

το βιός του ταπεινού αγρότη.

βρέθηκα στον ήλιο, μόνος, τόσο μόνος, ταπεινωμένος

από των θρησκειών το φανατικό δόκανο·

αλλάζουν αλλά παραμένουν ίδιες οι εποχές·

το μαχαίρι δουλεύει ασταμάτητα

ο θάνατος που δεν αρμόζει ακόμα στον αθώο κι όμως πολλαπλασιάστηκε

για να του αποδοθεί χαιρέκακα λες κι ήταν από το φαρμάκι το πικρότερο να λάβει. Α μοίρα

αφέυγατη, δαιμονική μοίρα! βλέπω πόσο οι εντολές σου στιγματίζουνε τα γεγονότα· και λόγια που ζητώ για να σε περιγράψω

μήτε που βρίσκω μήτε που θα βρω, καταλαβαίνω, ο δυστυχής…