Η σιωπή…

Σιωπή που σε άντεξα και στο αίμα μου μπήκες

Σιωπή δημητριακή, σιωπή σαν εσπεριδοειδές που ο χυμός του

Μου ευφραίνει, ολόγλυκος, τον ουρανίσκο- μέσα σου χάθηκα

Σε άσωτες περιπλανήσεις· και είδα

Τον συννεφιασμένο ουρανό να χλιμιντράει ή

Να ριγά, σαν ένα ροδάκινο, που ωρίμασε, και είναι έτοιμο να πέσει

Στα λόγια μου μέσα και μες την αγκαλιά μου. Έτσι

Έγραψα: τοκίζοντας αυτά που μου χαρίστηκαν, ακολουθώντας

Πόντο πόντο το μαχαίρι, πάντα κοντά στο αίμα, στην ζωή- έτσι έγραψα:

Εμβαθύνοντας στα ρηχά που μου έδωσαν το κι άλλο τους βάθος· και βρήκα

Τον εαυτό μου να μαθαίνει κι απ' αυτά που μυστικά οι λίγοι πια τα λένε

Ιερά ξόανα, ιδέες φωτεινές, εκμυστηρεύσεις που σε φτάνουν στο απόγειο

Μιας μνήμης ενός κόσμου που, τον είχες μέσα σου, προτού ακόμη γεννηθείς..