Χθόνιο…

Ώσπου να σκεφτώ κάτι ωραίο στον ξύπνο μου,

η νύχτα έχει προχωρήσει πιο πολύ απόνα άστρο

που ξεκαρφώθηκε από τον ουρανό και χλιμιντρά

λαχανιασμένο μες τις πεδιάδες της συνείδησης..

Στην σκόνη του σύμπαντος κουρνιασμένα

σχηματισμοί των πλανητών, αεικίνητοι, ανάλλαχτες

τροχιές γύρω από το ποιητικό βάθος

ενός Θεού κι ενός

μουζικάντη

που παίζει το βραχνό τραγούδι της συγχώρεσης.

Λαλούν οι ιεροκήρυκες, στέκονται πάνω

στα νέφη που χλευάζουν

τον όχλο που αφήνεται και να μισεί

την καταγεγραμμένη Αλήθεια..

Πόσο να φτάσω με τον νου μου αυτά που αλλιώς

εντός μου ζωγραφίζονται και θάλλουν

όπως λουλούδια του πελάγου και τεκμηριώνονται

με τον αφρό

που γέλιο αφήνει στην ακρογιαλιά και που σπιθίζει;…