Η βοή του νερού και η φυλακισμένη ουσία του
σε κάθε σταγόνα
η δύναμή του, η ιερουργία του
μέσα στο σύθαμπο, κάτω
από το ύφος μιας βροχής
που μετριέται
με το κομπόδεμα μιας συννεφιάς που τοκίζει
τον εαυτό της
επί την ελεύθερη πτώση των αισθημάτων.
Αποθησαυρίζω βαμβάκι συμπεριφοράς και είμαι
πάλι ο ίδιος-
πού πήγαν τα αγκάθια μου; Ράβω
κουρέλια που θα γίνουν μανδύας·
μ' ακολουθούν συμβάντα που,
με την απόσταση που τους δίνω,
με κάνουν να φαίνομαι λιλιπούτειος
και μόνος..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου