Τα χρέη των ημερών..

Αδειάζει η υδρία

Ένας κενός ήχος πέφτει

επάνω στα κράσπεδα της ιστορίας

Βάφονται ματωμένα τα πλακάκια

Ο θάνατος, φαίνεται, πάντα θα είναι κοντά

Ένας συριγμός ακούγεται, το πουλί πετάγεται από τον ύπνο του

πιάνει την αισιοδοξία από τα μαλλιά

Τα δέντρα φοβίζουν την μέρα

Η νύχτα φοβίζει την πόλη

Οι άστεγοι ξαπλώνουν πάνω στην κουβέρτα

της αγωνίας τους

Η ιστορία ζέχνει αποφορά και δυσωδία.

Κάτω απ' την Ακρόπολη

τουρίστες νομίζουν πως άγγιξαν κάτι

Όχι με την ματιά, με το μυαλό τους μονάχα

Φωτογραφίζονται ευχαριστημένοι και χαμογελαστοί

Οι μόνοι χαρούμενοι

σε έναν κόσμο που σκέπτεται να μεταναστεύσει

κατά τα μέρη της βροχής..