είναι ωραίο που σε θυμάμαι και που λείπει ο χρόνος.

κρύψε με πίσω από μια όψη που δεν υπάρχει και μαγνητίσου

από το φως που αυγάζει και νικά

την κακεντρέχεια της νύχτας.

στο δωμάτιο έλιωσε

το κερί που συλλαβούσε όλο το βράδυ τ’ όνομά σου

στο κομοδίνο το βιβλίο ανοιχτό πετά

δυο λέξεις μάλαμα επάνω στο χαλάκι

το ραδιόφωνο σαν κάτι ψιθυρίζει

νυσταγμένο

απ’ την κουζίνα μύρισε ο καφές· όσα είπαμε διέλυσαν την φαντασμαγορία του σπουδαίου.

τώρα η ανάμνηση είναι μια παλλακίδα που ερωτεύεται κάτω από τις πρωινές ηλιαχτίδες.

κι είναι ωραίο που σε θυμάμαι και που λείπει ο χρόνος.