θησαυρίζω
νοήματα
κοινά
σαν πόρνες
έτοιμες
να δοθούν στον καθένα
και
φινιστρίνια
λουλουδιών
απ’ όπου
βλέπω του ουρανού τα βουνά.
ντελής αέρας
σαν μαστίγιο
πάνω στην ράχη του Λεπέτυμνου
αφήνει
υπόνοιες για αρχαίο δράμα.
και
όταν κορυφώνεται η αγωνία
μια σιγή
σαν φλέβα που άνοιξε και βάφτηκε
το απαλό μακό σου με αίμα
κάνει το ποίημα εύγεστο
και με ταυτότητα
ελεύθερου ανθρώπου που ονειρεύεται..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου