ο μουζικάντης του πάρκου…

η ζωή αποτυπώνει τον βραχνά της επάνω στις νιφάδες του χιονιού..

λευκή ζωή- σαν το χνάρι ενός αγγέλου στον γαλάζιο ουρανό.

το πάρκο θέτει τους νόμους του και κουκουλώνεται κάτω από το ψύχος.

ασφυκτιά.

μέχρι που,

εσύ,

χαρούμενε μουζικάντη των ερώτων

χρυσώνεσαι απ' την προσπάθεια να μιλήσεις την λυρική έξαψή σου μες

την ατμόσφαιρα του μοιραίου πολέμου.

ενημερώνεις τους πάντες τι φτώχεια τους αναλογεί εάν δεν αγαπήσουν έστω κι αυτό που αναπάντεχα από κοντά τους θα χαθεί.

κι εκεί

οι χρυσές νότες σου τοξοβολούν

κατά την άλλη μας ευαισθησία

κάνοντάς μας καλύτερους

και πιο διψασμένους

για του φιλιού το αντίκρισμα..