2.

με το μολύβι σημειώνω·

κάτι που τραβά τις σημασίες μακριά

έως τον υπερθετικό τους

             μ’ ακολουθεί-

αυθάδης ο καιρός

μας πολεμάει·

απολιθώθηκαν μέσα μου

οι προθυμίες·

συμπαγής κατεβαίνω σε ανύπαρκτο Άδη-

να ο βωμός να το θυσιαστήριο,

η τσίκνα που ανεβαίνει όλα τα σκαλιά

του ουρανού

σ’ ένα κατάστρωμα που φλέγεται κι έτσι τελειώνει

εφιαλτικά αυτό που άρχισε ταξίδι-

ποιός διαταράσσει τις ζωές κι ανάμεσά τους

υπάκουα ξεφυτρώνει λες ο έρωτας λες ο θάνατος-

ή μην;

τρέχω λαχανιασμένος πίσω από κάποιον

που ποτέ μου δεν ακολουθώ

λερωμένος από στάχτη ονείρων..

μην ρωτάς- γεύομαι

συμπτώσεις που με θρέφουνε-

υπολογίζω     όλα ανυπολόγιστα-

υπόθεση μίας στιγμής κι όμως σ’ αυτήν δεν χωράμε·

όταν μια μέρα φύγω προς την εξορία που με μαγνητίζει

επισκέψου με με την απλότητα που δείχνεις στου κοιμητηρίου τον χώρο

ακούγοντας μόνο την ψυχή σου

και τα πουλιά..

                                          30.12.2014