μεταλαβιά…

στην σκοτεινή αυλή με τα κυπαρίσσια

ο χρόνος έπαιζε και ο θάνατος.

ένας πνιχτός

ήχος από ομιλίες απόκοσμες πάνω

απ' του κοιμητηρίου την μάντρα-
Γενάρης όντας· ποτέ

δεν φίλιωσα με τον πατέρα μου· άφησε
ανοικτές περγαμηνές· ποτέ

δεν τις διάβασα· είχα
που λες άλλον σκοπό- και τον καταλαβαίνανε

τα σκοτεινά παιδιά της βαρυχειμωνιάς.

ένα μουσείο από φωνές

κοιμόταν μέσα μου-

έπρεπε σθεναρά να τις αναστήσω.

το καταλάβαινα-

χάσαμε τις διαδρομές της χαράς- τώρα

όπου δεις βήμα 

είναι πλησίασμα στην θλίψη·

μην σώσουν οι λέξεις -μας φτάνουν όπου θέλουνε- εγώ

κι εσύ που πιο πολλά καταλαβαίνουμε

απ' όσα μας απέδωσαν οι άλλοι

ας κυνηγούμε καταπόδας την συγκίνηση

εκείνου που μετάλαβε στην ιερή πράξη του Ωραίου!