επί σκηνής..

με ξοδεύω σε ώρες που, το να αποταμιεύεις και κάτι,

δεν έχει και νόημα.

το φρούτο έχει βάρβαρο κουκούτσι     κι ίσως

μ’ αρέσει η δυσκολία του.

αδειάζω από επιθυμίες.

στεγνώνω

πλησιάζοντας του παραθυριού μου το φως.

η νύχτα μου μιλά· με σκλάβωσε

η πρωτεύουσα·  ποτέ δεν μπήκα

στην κλειστή περιπέτεια· μετέωρες

μείναν οι κάποτε φιλοδοξίες μου-

λουλούδια που τα ήπια σαν ο ήλιος σκάλωσε

στην αυλή να με μάθει

σωστά ν’ αναγνώθω.

σκέφτομαι ωραία που ‘ναι να πεθαίνεις αφήνοντας

ένα κενό, μια Κυριακή ή μια Δευτέρα

κι οι φίλοι σου αδιάφορα να ιδιωτεύουν..

διαβάζουν εφημερίδα καπνίζοντας

μουμιοποιούνται

κλέβοντας την παράσταση σε μια πατρίδα τόσο πληγωμένη..

                                                                       27.12.2014