Θα σε διώξω να μείνω μόνος με τον ουρανό
Θα κοιτώ τα μακρινά άστρα και θα γελάω
Κάτω από το βλέμμα τους
Δεν θα φοβάμαι πια την νύχτα
Η ανάσα μου θα ανάβει τον λύχνο του φεγγαριού
Κι από το χνώτο μου ο έρωτας θα κλέβει θέρμη
Εκεί που περπατάω ξυπόλυτος στην παραλία μια φορά
θα ζω σαν έξω απ’ την πραγματικότητα, αντιρρησίας
Σε όλα τα παραδεγμένα- να λοιπόν εγώ
Που σ’ αγαπούσα κι έχω φύγει
Προς μια μεριά της ερήμου που πίκρανε
Και σε μπελάδες μεγάλους με βάζει
Να που συλλέγω βότσαλα και τα μικρά κλαράκια
Που ξέβρασε η θάλασσα και τ’ απιθώνει
Εκεί,
στην άμμο,
πλάι στο ήσυχο κύμα,
κοντά στην καρδιά μου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου