Αλφαδιάζω την νηνεμία της Δευτέρας

Αλφαδιάζω την νηνεμία της Δευτέρας και οι σκιές γλιστρούν καταπάνω μου
Μεγαλώνουν και μ’ απειλούνε
Υψώνοντας ντερέκι κορμί
Επάνω στα πλακάκια του πεζοδρομίου.
Πέφτει σιγά σιγά το βράδυ και οι περιώνυμες
Φωνούλες των μαγισσών τελαλίζουν
μια απίστευτη χάρη
Μες του ρολογιού τους αεικίνητους δείχτες.
Σιγανοτραγουδώ.
Έχω τσιγγάνικη φλόγα κι αντέχω.
Με συνεπαίρνει ο άνεμος
Κι η αιματοχυσία των νεφών καθώς τον ουρανό
Κάνουν πορφυρογέννητο.
Όλη την έρημο διέτρεξα και να που σε βρήκα
Κορίτσι του ντελικάτου Σεπτεμβρίου
να με κοιτάς
Πίσω απ’ το παράθυρο και που διαβάζεις
του σχολείου ακόμα.
Α, να φιλούσα λίγο το χειλάκι το συντακτικό σου!
Να σου ‘κλεβα το απαρέμφατο που σε προδίδει!
Σε τόσα ποιήματά μου κατοικείς
κι εγώ φιλοξενούμαι πια στου ουρανού το πανδοχείο.