Χώνω την μύτη μου μες τις αμφιβολίες

Θειάφι επάνω στ' ουρανού τ’ αμπέλια
Νέφη πυκνά που απειλούν
την κοσμογονική στιγμή ενός λεπτού συμπαντικού
Ο θεός μου κρύβεται    
                                 ο θεός με παραπλανά και δεν γνωρίζω
                                                                                                τα χνάρια του
Χώνω την μύτη μου μες τις αμφιβολίες     
                                                              και μου φαίνονται όλα ανεξιχνίαστα
Χωράφια με τα καλαμπόκια, σιτηρά, καπνού φυτά και το μπαμπάκι που μεγάλωσε
Λάβρο φιλέρημο σκουπίζοντας του εργάτη τον ιδρώτα.
Λέξεις που βοούν σαν μέλισσες πλουραλιστικές
Λέξεις ντροπαλές λέξεις ξεδιάντροπες
Αναρριχώνται μες την άβυσσο την καταμαυρισμένη.
Αναγνώθω αργά- ο θάνατος είναι μια συλλαβή
Που αγκιστρώνεται πα’ στην αλήθεια του αγώγιμου φωτός.
Κι όταν κατανοείς το βάθος του,
η σιωπή σου είναι που αξίζει.
Σαν να επιδεικνύεις μια ανδρεία που σε φτάνει
σε ύψη αξιοθαύμαστα.