Αμάλγαμα ζεστό που ράγισε τα εκμαγεία.

Να ζήσεις με το κόκκινο που σε φλογίζει, να ζήσεις
Με το φιλί μου που θυμάσαι σαν δακρύζοντας
Το ξέρεις ότι πια δεν σου ανήκω.
               Τα δέντρα περπατάνε στον άνεμο.
               Τα νερά τσιλημπουρδίζουν παινεμένα.
               Το σκοτάδι βαραίνει κι άλλο τις ελπίδες σου.
Σε έχω σαν εικόνα στην καρδιά
Στερεωμένη πα’ στο τίμιο ξύλο της βελανιδιάς·
Ραντισμένη θάλασσα και απέριττες λέξεις·
Αμάλγαμα ζεστό που ράγισε τα εκμαγεία.
               Αλλόφρων ο θάνατος θα μας χωρίσει μια μέρα·
               Αλλά εσύ κι εγώ έχουμε ζήσει μια φωτιά που ακυρώνει
               Τα λόγια
               και κάνει τις μυρσίνες να ολοφύρονται.
Από αυτήν σε ξέρω την ανάμνηση που κουρδίζει
τις άρπες των ονείρων μου κι από την άλλη
σε θέλω πύλη νοσταλγίας που ξεκλείδωσε
απόψε όλων των πόθων μου τα θησαυροφυλάκια..

                                                           30.8.2012