Ανάμεσα απ’ τους ηλίανθους
ένα ποταμάκι κυλάει πασίχαρο και ζεύει κάθε ηλιαχτίδα
στο υνί του ζευγολάτη.
Ασβεστολιθικά πετρώματα πιπιλούν την σιωπή του κάμπου.
Πιο πέρα ένα νταμάρι ζει με πλανισμένο μάγουλο
την εκατονταετηρίδα του.
Πεύκα που κάνουν τον νταή στον άνεμο.
Καρυδιές μηρυκάζουν την αίγλη της σιωπής
και σκίνα
ατσαλένια που το καθένα δάκρυ τους
είναι ρετσίνι ορμέμφυτο.
Συκιές που αυνανίστηκαν μες το ηδονικό και λίγο φως.
Πέτρες γδυτές από την πέτσα της σκληράδας.
Κραυγαλέα επιχειρήματα της μέρας και η Κυριακή
να αλλάζει όλα τα πρωτόκολλα
που θέσπισαν οι μήνες του καλοκαιριού.
Τα φύλλα μολογάνε μια περίπτωση αλήθειας
καθώς η Θράκη μεγαλώνει ψεύτικα
τα πατριωτικά της μελτεμάκια.
Σιγά που ψιχαλίζει
τώρα! Κομπάζει αρχέγονα σπουδαίο το νερό.
Σβήνομαι μες την φύση και μου περισσεύει η λεβεντιά μου.
Όταν το απόγευμα σαν δόρυ που με λάβωσε ο ουρανός
πλακώνει με το βάρος του το ποίημα μου
και όλοι τρέχουνε να σώσουν κάποιο στίχο..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Ανάμεσα απ τους ηλίανθους", εκεί ένα μόριο είμαι: "Ασβεστολιθικά πετρώματα πιπιλούν την σιωπή του κάμπου."
Ακούω: "Τα φύλλα μολογάνε μια περίπτωση αλήθειας". Είμαι εκεί Στρατή μαζί με κείνους που "τρέχουνε να σώσουν κάποιο στίχο."
Αν και τούτοι οι στίχοι από σωτήρες δεν έχουν ανάγκη. Αυτοί οι στίχοι σώζουν ψυχές!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Ωραίο που είναι τελικά να αγαπούν οι φίλοι σου την ποίηση σου!
Ε τώρα τι να πω;
Να είσαι καλά βρε ψηλέ και να σε απολαμβάνουμε να γράφεις.
Ο καθένας στο είδος του βλέπεις κι ο Λουμίδης…
Ωχ αυτό είναι από αλλού.
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου