Φθινοπωρινό τέμενος…

Ο παπαγάλος μιλά λέξεις που του ‘μαθα.

Οι μουριές ψήλωσαν έξω απ’ το σπίτι μου τόσο.

Ακόμα ζέστα κάνει τον Σεπτέμβριο.

Οι λόγχες των στρατιωτών στάζουν πικρό φαρμάκι.

Τραβώ καρέκλα, κάθομαι

μες το μπαλκόνι τ’ ουρανού.

Με φαντασία πάω πού πάω.

Όσα μου ανήκουν μάλλον θα είναι όλα τους φανταστικά.

Παλιό παρατημένο εργοστάσιο που ρήμαξε και το κατοίκησαν αλλοδαποί.

Οι ευκάλυπτοι που όσα χρόνια δα τους παρακολουθώ, περί πολλά, κι ας ψήλωσαν, τυρβάζουν.

Κάπου ανάστησε ο υδράργυρος τον ξεχασμένο τζίτζικα.

Γέλασα τόσο! Που τον άκουσα γέλασα με την φάρσα του, τόσο!

Τέμενος φθινοπωρινό του νου μου προσευχή και αέρας

Λίγος και περιχαρής όπως που πάει να νυχτώσει.

Οικουμενικά είναι όλα τα λόγια σου- και που τα είπα και τα είπες

Γράφτηκαν σαν του έρωτα καινούρια ευαγγέλια.

Μέσα στο φως. Σε ό,τι εκφράζει μ’ όλες τις εκφάνσεις του το φως.