από μια ειδωλολατρία των ιδεών

Να πως από μια ειδωλολατρία των ιδεών και καταλήγω
να προσθέτω άλγη όμως
                     πάνω στην ράχη μου.
Έτσι που αγαπούν οι ερωτευμένοι πνιγηρά το άλλο τους μισό
σκοτώνουν. Τι λέω
Τώρα που φαίνεται παράδοξο κι όμως δεν είναι
Αλλά βαλσαμωμένο απειλείται με αφανισμό και ό,τι αγαπώ
οι κοινωνίες που έζησα
μου το σκοτώνουν;
Είμαι απαραίτητος μες από την σθεναρή ποιητική αντίθεσή μου.
Θα μείνω νέος με ψυχή ανελαστική κι ας μην ποθώ ειρήνη.
Έτσι κι αλλιώς για μία χίμαιρα που δεν τελειώνει, έζησα.
Να απομακρυνθώ από την πρώτη σκιά του βραδιού, να μην είμαι
Μες σε κανένα τελεσφόρο βράδυ.
Τον σκοπό μου ψάχνω – και νιώθω ο δυστυχής κάτι φορές
Καταθλιμμένος να μην υπάρχει κι όμως ίσως σκοπός.
Κοίτα παράδοξο!  Αποστράφηκα τις δολερές εξουσίες και για μια αθωότητα
καημών άνοιξα τριανταφυλλάκι την καρδιά μου.