Πώς βρέθηκα με τόσα ερωτήματα και καθόλου απαντήσεις;
Σαν να έκλεψα μια προμηθεΐκή σπίθα και οι καιροί μ’ εκδικήθηκαν.
Ήθελα να χρίσω όλες τις σιωπές αγίες και οξύμωρο
το δεντρολίβανο που με τις λέξεις μου παίζει.
Διαβάζω γκιλοτίνες τ’ ουρανού.
Τα σύννεφα καραδοκούνε να μ’ αρπάξουν·
Ο ίδιος που είμαι αγαπά την μοναξιά που τον φιλεύει σωφροσύνη.
Αντωνυμία εγωιστική μου-
Στο χείλος του γκρεμού κι ακόμη παθιάζομαι
Ακροπατώντας μες την ρούγα των ερώτων κι αναγνωρίζοντας
αχνά σημάδια
της Θεομήτορος…
30.8.2012
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
καλημέρα Στρατή
δεν είμαι ειδικός στα ποιήματα,αλλά αυτά που διαβάζω σαν το συγκεκριμένο,που είναι απλά γραμμένα χωρίς δύσκολες λέξεις,μου αρέσουν πάρα πολύ-)))
σου εύχομαι ένα όμορφο ,όχι μελαγχολικό φθινόπωρο
Γειά σου Χρυσούλα!
Μα η ποίηση απλή και κατανοητή πρέπει να είναι.
Κάτι σαν άρωμα λουλουδιού που το οσφραίνονται όλοι και αναγαλιάζουν.
Η μέθοδος να είμαστε σκοτεινοί οδηγεί μόνο στον αποκλεισμό της από τον κόσμο.
Και σίγουρα είναι λάθος.
Καλό φθινόπωρο και σε σένα!
Με εμπνέυσεις..
Δημοσίευση σχολίου